Jaśminowa kryjówka

 
  Koło domu od strony rzeki rosły jaśminy.Kiedy przyjeżdżaliśmy na wakacje, akurat nastawała pora ich kwitnienia.Pamiętam ich dusząco słodki zapach. Budził mnie co rano, bo Babcia wstawiała wazon z kwitnącym jaśminem do pokoju, w którym spaliśmy. Moje zadanie polegało na wymianie wody w wazonie, która bardzo szybko nabierała niemiłego zapachu.Dzisiaj ten zapach kojarzy mi się nostalgicznie i ilekroć zapomnę wymienić wodę w wazonie z ciętymi kwiatami, wsadzam nos do niego i wspominam tamte jaśminy.      Jaśminy były rozłożyste. Gałęzie sięgały niemal do ziemi, tworząc przytulny zakątek. Było to ulubione miejsce na piaskowe kąpiele kur. W południe, latem, kiedy robiło się naprawdę gorąco,chowały się właśnie pod nie i tam wygrzebawszy sobie w piaszczystym gruncie dołki, przeczekiwały drzemiąc, najgorętszą porę. Od czasu do czasu któraś zaczynała trzepać skrzydłami, wzbijając tumany pyłu. Lub zapadały w drzemkę a wtedy na oczy zachodziły im powieki, z dołu do góry. A ja wiedziona nosem przyszłego biologa wsadzałam tam swoje trzy grosze, z namiętnością obserwując ich tajemne życie . Nieraz wczołgiwałam się do nich ostrożnie, byle nie obudzić śpiącego kurzego towarzystwa, chcąc doznać uczucia ukrycia i odizolowania od otoczenia. Chcąc poczuć to co one czuły. Ciągnęło mnie w takie zakamarki, byle tylko zobaczyć świat z innej, mniej ludzkiej perspektywy.