Czym rzeka bogata...

   Czasami kiedy poziom wody za stawidłami był niski, na środku rzeki, blisko przeprawy, poniżej jazu, tworzyła się kamienista wyspa.

   Tam właśnie budowaliśmy z bratem szałas-domek. Nasze ciągłe potrzeby budowania wyrażały się co raz to nową konstrukcją.

    Najpierw trzeba było wybrać odpowiednio grube i długie gałęzie olchowe. Ścinanie ich to zadanie brata. Potem razem taszczyliśmy je na wyspę, trochę ciągnąc brzegiem, trochę pławiąc. Tworzenie szkieletu szałasu zabierało nieraz cały dzień lub nawet dwa. Nic nie robiliśmy na pół gwizdka. W końcu mój brat nie bez przyczyny został architektem! Uszczelnienia były z mniejszych liściastych gałęzi albo trzciny(?). Zadziwiające ale radość budowania była większa niż późniejsze w nim zabawy, znoszenie zapasów, tworzenie udogodnień.

   Szałasowi albo udawało się przetrwać do końca lata albo, kiedy dzieci ze wsi dowiedziały się o nim, jego żywot kończył się aktem destrukcji. Nie mieliśmy kontaktu z wsią. Byliśmy postrzegani jako obcy, a nowi lokatorzy zawłaszczali sobie budowlę bez sentymentów i przesądzali o jej losie. Nie pamiętam ostrego uczucia żalu, może rozczarowanie i złość? Mijały jednak szybko, kiedy nowe zajęcie absorbowało mnie do reszty.

   Były jeszcze moje i brata wyprawy w dół rzeki, na materacu. Brzegi od strony wody wyglądały inaczej, tajemniczo, odmiennie. Nigdy nie nauczyłam się do końca ufać wodzie. Czarna, mimo że nieduża, miała miejsca głębokie, odzwierciedlające swoim wyglądem jej nazwę. Z szeregu olch porastających jej brzegi od strony pól, opadały do wody liście, tworząc mulisty czarny podkład na dnie. Z drugiej strony, ściana lasu schodząca nisko do lustra wody zdawała się niemal obliczem żywej istoty. Najpierw mijaliśmy lasek Dziadka i Stryja. Potem to już była Kolanka. Płynęliśmy ocieniani drzewami jak tunelem.

   I wtedy pierwszy i jedyny raz widziałam wiewiórkę, która przykicała do wody i nachylona piła ją jak piesek. Wystraszona naszymi głosami szybko umknęła w głąb lasu a mnie jej obraz pozostał w oczach do dzisiaj.

   Zatrzymywaliśmy się na płyciznach, żeby podziwiać przeźroczystość wody, kamieniste dno i małe wulkany podwodnych źródełek, zasilających wewnętrzny nurt rzeki. Zatykane palcami, po otwarciu eksplodowały z podwójną siłą. Woda w takich miejscach była nie tylko przeźroczysta ale i zimniejsza od pozostałej.

   Kiedy wpływaliśmy na głębsze rejony, chwytałam się kurczowo brzegu materaca, nie do końca ufając toni pod sobą. Z zazdrością patrzyłam na nurkującego, szalejącego w zagłębieniach rzeki, brata. Więcej jednak było rejonów gdzie można było brodzić, popychając materac przed sobą. Z wdzięcznością witałam płycizny, ciesząc się gruntem pod stopami.

   W końcu docieraliśmy do miejsca, gdzie do rzeki wpływał strumień z chanieckiego rowu. Krajobraz pomału stawał się inny, nierozpoznawalny. Zaczynała dojrzewać w nas potrzeba powrotu. Więc wracaliśmy z uczuciem dotarcia do granic poznawalnego, z sytością wrażeń, jak odkrywcy nowych światów, ciągnąc materac pod prąd za sobą. A jeśli dosyć było nam przygody na rzece, wystarczyło wyjść na brzeg i polami dojść do domu. Bo to, co było długą wyprawą dzięki meandrującej rzece, stanowiło jedynie krótki spacer polami.